‘Ezels zijn het!’ schreeuwde Beethoven. Hij had net vernomen dat het premièrepubliek twee korte deeltjes uit zijn Dertiende strijkkwartet had laten herhalen, en niet de afsluitende Grosse Fuge. Toch hadden de luisteraars niet helemaal ongelijk: met dit stuk was Beethoven zijn tijd ver vooruit. Een dieper begrip ontstond pas in de tijd dat Stravinsky vaststelde: ‘De Grosse Fuge is een eigentijds stuk en zal altijd eigentijds blijven.’ Het werk behoort inmiddels tot de absolute canon van het strijkkwartetrepertoire en is vandaag in handen van het Spaanse Cuarteto Casals.

Een gids voor het leven, zo zien veel musici de late strijkkwartetten van Beethoven. Deze muziek is zo onbegrijpelijk goed dat je er als speler nauwelijks vat op krijgt. Je blijft het proberen, de weg naar de uitvoering toe is net zo belangrijk als het klinkend eindresultaat. Beethoven geeft in deze monumentale werken de essentie van het bestaan weer. Op de toppen van zijn kunnen bracht hij wereldwonderen voort.