Het briljante Chiaroscuro Quartet legt zich toe op de historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk. Op één gebied zullen de musici hun authentieke voorgangers niet imiteren: Beethovens premières werden geteisterd door te weinig repetities. Opus 127, het eerste van drie opdrachtwerken van de Russische aristocraat Galitzin, was belangrijk voor Beethoven. Het Schuppanzigh Kwartet maakte van de oeruitvoering een farce. Voor de huidige strijkkwartetten is perfectie de maatstaf: niet als doel, maar als onmisbaar middel om de grootsheid van de compositie over te laten komen.

Een gids voor het leven, zo zien veel musici de late strijkkwartetten van Beethoven. Deze muziek is zo onbegrijpelijk goed dat je er als speler nauwelijks vat op krijgt. Je blijft het proberen, de weg naar de uitvoering toe is net zo belangrijk als het klinkend eindresultaat. Beethoven geeft in deze monumentale werken de essentie van het bestaan weer. Op de toppen van zijn kunnen bracht hij wereldwonderen voort.