Let op, dit is een gewijzigd programma.

In dit programma is Mendelssohn meer Dvořák en Dvořák meer Mendelssohn. Waar we van Dvořák meestal als dartelend en frivool kennen, kennen we van Mendelssohns strijkkwartetten soms juist een ernstige en soms stormachtige kant. Eigenlijk zijn beide werken in dit programma daarom onkarakteristiek voor hun componisten. Mendelssohn schreef dit stralende kwartet als laatste van een set van drie, maar publiceerde het als eerste — het lijkt, en je voelt het bijna in de muziek, alsof Mendelssohn extra trots was op dit kwartet. De muziek is opgewekt en danst soms bijna van vreugde. Bij Dvořák schemert juist, meer dan in zijn andere werk, melancholie en weemoedige nostalgie door — zijn opus 80 staat weliswaar in E majeur, toch klinkt een groot deel van de tijd mineur.