Het Marmen Quartet kiest voor contrast met Schubert en Sciarrino — eigenlijk voor ogenschijnlijke tegenpolen. Schuberts laatste strijkkwartet is een aaneenschakeling van euforische pieken en melancholische dalen; langgerekte muzikale landschappen die de werkelijkheid overdrijven tot het romantische ideaal van eeuwig streven zonder voldoening. Sciarrino schetst voorbijrazende momentopnames die voor je het weet al vervliegen. Kleine, individuele fracties die samenvallen tot momenten van schoonheid en curiositeit. Een mysterieus werk dat voelt als het ongrijpbare heelal boven Schuberts romantische wereld.